Αγαπητοί φίλοι,
Σπάνια γράφω σκέψεις μου για θέματα της επικαιρότητας ή γενικότερα για προσωπικές μου εμπειρίες. Ωστόσο αυτή τη φορά αντί για ένα αστρολογικό άρθρο που θα βασίζεται εξ ολοκλήρου στην παρατήρηση ως τρίτο πρόσωπο, θα ήθελα να βάλω την προσωπική εμπειρία και τα γεγονότα των ημερών που με οδήγησαν να γράψω τα παρακάτω.
Η Πανσέληνος της 16ης Απριλίου είναι ιδιαίτερα έντονη και μεταμορφωτική καθώς συμμετέχει ο Πλούτωνας σε τ-τετράγωνο με τον Ήλιο και τη Σελήνη.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την έντονα πλουτώνια επιρροή της Πανσελήνου και σε συνδυασμό με τη δική μου πλουτώνια περίοδο θα μιλήσουμε για τον Πλούτωνα και τις κρίσεις που φέρνει στο άτομο.
Οι άνθρωποι φοβούνται τις διελεύσεις του Πλούτωνα και αυτό είναι πολύ λογικό καθώς ο Θεός του Κάτω κόσμου έχει ένα σκοτεινό βασίλειο. Οι επαφές του φέρνουν θάνατο- μεταφορικό και κυριολεκτικό -και ο θάνατος είναι ταμπού για τους περισσότερους ανθρώπους και είναι το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας που πολύ αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε.
Σε πολλές περιπτώσεις μία διέλευση του Πλούτωνα θα κάνει αρχικά αισθητή την παρουσία της με ενεργοποιήσεις του ασυνείδητου. Αυτό συχνά γίνεται μέσω των ονείρων τα οποία έχουν έντονα πλουτώνιο χαρακτήρα, δηλαδή σχετίζονται με τις ανιμαλιστικές μας τάσεις και καθόλου τυχαία στα όνειρά τα άτομα βρίσκονται σε καταστάσεις έντονου στρες, σεξουαλικής διέγερσης ή μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη και όνειρα φόνου, μάχης για επιβίωση και άλλα παρόμοια.
Ένας δεύτερος τρόπος που κάνει ο Πλούτωνας αισθητή την παρουσία του είναι τα εξωτερικά γεγονότα. Δηλαδή αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας ενεργοποιούν ψυχικά χωρίς όμως να μας αφορούν. Οι αστρολόγοι ονομάζουν αυτή την πρώτη διέγερση ως «αυτό που συμβαίνει στην αυλή του γείτονα».
Κυριολεκτικά αυτό συνέβη και σε μένα εχθές μαθαίνοντας ότι ένα ζευγάρι γείτονές μου έχασαν τη ζωή τους αφήνοντας πίσω ένα μικρό παιδί. Χωρίς να έχει βγει κάποιο επίσημο πόρισμα, μάθαμε ότι ο σύντροφος μαχαίρωσε τη γυναίκα του και ύστερα αυτοκτόνησε.
Το περιστατικό με τάραξε ιδιαιτέρως καθώς εγώ ως άτομο έχω όψη Αφροδίτης-Πλούτωνα στον γενέθλιο χάρτη μου και οτιδήποτε σχετίζεται με την βία μεταξύ ενός ζευγαριού με ταράζει. Όλες αυτές οι ιστορίες για φονικά μέσα στα σπίτια είναι ιδιαίτερα συνταρακτικές για μένα. Φυσικά ο θάνατος μας αναστατώνει όλους, ειδικά με αυτό τον τρόπο. Όταν βλέπουμε το τι μπορεί να φέρει η κακιά η ώρα... Όταν βλέπουμε την ανθρώπινη φύση στα σημεία που μπορεί να φτάσει. Όταν βλέπεις το άλλο σου μισό να μεταμορφώνεται σε εχθρό. Το βρήκα ιδιαίτερα συνταρακτικό και τέτοια πλουτώνια γεγονότα μας φέρνουν σε επαφή με την σκοτεινή πλευρά της ζωής αλλά και την συνειδητοποίηση του θανάτου. Κάθε φορά που βλέπω έξω από το παράθυρο, βλέπω πια ένα σκοτεινό σπίτι. Βλέπω τον φράχτη που πριν λίγες μέρες άλλαξαν γιατί έπεσε από την καταιγίδα- τον έκαναν βαριά κατασκευή για να μην έχουν τέτοια προβλήματα στο μέλλον... Μα το μέλλον δεν υπάρχει. Ξοδεύουμε χρήματα, χρόνο, ενέργεια για να κάνουμε τα αντικείμενα μας παντοτινά, το σπίτι μας ασφαλές και να έρχεται μία στιγμή πού απλά σβήνεις. Και ο φράχτης στέκεται εκεί...
Οι πλουτώνιες κρίσεις λοιπόν μας φέρνουν σε επαφή με αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που επανεξετάζουμε τις ζωές μας. Οι πλουτώνιες κρίσεις μας φέρνουν σε επαφή με τα τραύματα μας και φυσικά το ίδιο το αρχέγονο τραύμα, του θανάτου και της αποχώρησης από τη μήτρα.
Ο Σκορπιός είναι το ζώδιο που κυβερνάται από τον Πλούτωνα στην σύγχρονη αστρολογία και είναι το δύσκολο αυτό ζώδιο που συμβολίζεται με τον σκορπιό, τον αετό αλλά και τον φοίνικα. Ο Σκορπιός δεν είναι ένα πράγμα αλλά εξαρτάται από το επίπεδο συνειδητότητας του ατόμου. Ο Σκορπιός μπορεί να λειτουργήσει με βάση τα κατώτατα ένστικτα του και να υποδουλωθεί στις επιθυμίες της σάρκας και φυσικά, όπως έγινε και στην παραπάνω περίπτωση, να αμαρτήσει παίρνοντας τη ζωή κάποιου άλλου (να σημειωθεί ότι δεν υπονοείται ότι οι Σκορπιοί είναι απαραίτητα φονιάδες. Μιλάμε για τα αρχέτυπα των ζωδίων). Από την άλλη ο Σκορπιός μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του με απίστευτη δύναμη και να λειτουργήσει ως ένας φάρος μέσα στα σκοτάδια των υπολοίπων ανθρώπων.
Όταν μάθαινα αστρολογία μας είπαν τη φράση «ο Πλούτωνας είναι ο μεγαλύτερος υπέρμαχος της ζωής». Φυσικά αυτό ισχύει γιατί χωρίς το σκοτάδι δεν υπάρχει το φως. Όσο μεγαλύτερο είναι το σκοτάδι τόσο περισσότερο λάμπει το φως. Αυτή η αντίθεση του φωτός και του σκοταδιού, της ζωής και του θανάτου κάνει την ύπαρξή μας τόσο περίπλοκη αλλά και τόσο θαυμάσια.
Ο Γκαίτε λέει: «Όσο δεν πεθαίνεις και ανασταίνεσαι, τόσο θα παραμένεις ένας άγνωστος στη σκοτεινή γη».
Η Ανάσταση είναι το μήνυμα της θρησκείας μας αλλά και το μήνυμα του Σκορπιού. Κομμάτια μας πεθαίνουν καθημερινά και το μεγάλο στοίχημα είναι ο μετασχηματισμός, η Αναγέννηση, η Ανάσταση.
Ο Howard Sasportas στο βιβλίο του The gods of change λέει για τις πλουτώνιες κρίσεις ότι μας φέρνουν σε επαφή με το Τέρας. Το Τέρας είναι αυτό το πρωτόγονο, ενστικτώδες, ζωώδες πλάσμα που κρύβουμε μέσα μας. Τα αισθήματα του θυμού, του πόνου, της σεξουαλικής επιθυμίας, της ζήλιας αλλά και της δύναμης είναι αυτά που έχουμε θάψει στο ασυνείδητο μας από την βρεφική μας και παιδική ηλικία. Καθόλου τυχαία, εξηγεί ότι, τα παιδιά έχουν τρεις καταστάσεις ή συναισθήματα: την ανάγκη, την αγάπη και το μίσος. Γεννιόμαστε αβοήθητοι, χρειαζόμαστε την αγάπη και τη φροντίδα κάποιου άλλου για να επιβιώσουμε. Νιώθουμε απεριόριστη αγάπη όταν η μητέρα μας θρέφει με ό,τι χρειαζόμαστε για την επιβίωσή μας, ενώ φυσικά νιώθουμε απεριόριστο θυμό και πόνο όταν αυτή δεν είναι εκεί. Όταν αυτή δεν απαντά στο κλάμα μας νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι και φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε και τότε ξεσηκώνονται η οργή, ο θυμός και η απογοήτευση.
Στην μήτρα και τους πρώτους έξι με εννέα μήνες μετά την γέννηση δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ότι είμαστε ξεχωριστή οντότητα από τη μητέρα μας και από το περιβάλλον. Εξαιτίας αυτού τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να εντοπιστούν. Πιστεύουμε πως όταν είμαστε θυμωμένοι τότε όλος ο κόσμος είναι θυμωμένος, το ίδιο και όταν είμαστε πεινασμένοι ή κρυώνουμε, νιώθουμε ότι όλος ο κόσμος είναι πεινασμένος και κρυώνει.
Η Μέλανι Κλάιν αναφέρει ότι όταν είμαστε θυμωμένα βρέφη φανταζόμαστε ότι καταστρέφουμε το στήθος της μητέρας μας αλλά εφόσον ένα βρέφος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι είναι ξεχωριστή οντότητα από τη μητέρα του ουσιαστικά φαντάζεται ότι επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό. Πόσο ανυπόφορο αίσθημα μπορεί να είναι αυτό για ένα παιδί! Αυτό λοιπόν το συναίσθημα της καταστροφικής μανιάς καταπιέζεται και παραμένει μέσα μας στην ψυχή μας για όλη μας τη ζωή.
Όταν λοιπόν μία πλουτώνια διέλευση ενεργοποιήσει συναισθήματα πόνου, οργής, εγκατάλειψης το άτομο απελευθερώνει αυτά τα συναισθήματα που είχε θαμμένα μέσα του.
Η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας φυσικά δεν έχει μόνο αυτά τα σκοτεινά συναισθήματα, υπάρχουν πάρα πολλά και συνήθως ενεργοποιούνται όταν ερωτευτούμε ή όταν νιώσουμε απειλή από κάποιον εχθρό.
Ο Πλούτωνας στη μυθολογία μας είναι συνδεδεμένος με την αρπαγή της Περσεφόνης.
Αναλογιζόμαστε πάλι την σημαντικότητα του Πλούτωνα καθώς χωρίς αυτόν -με βάση τη μυθολογία- δεν θα υπήρχαν οι εποχές και δεν θα εκτιμούσαμε την κυκλικότητα της ύπαρξης. Στη μυθολογία λέγεται ότι πριν την αρπαγή της Κόρης, ήταν πάντα καλοκαίρι.
Ένα άλλο κομμάτι που μας κάνει ο μύθος να συνειδητοποιήσουμε είναι το πέρασμα από την εφηβεία και το ξύπνημα της σεξουαλικότητας. Όπως η Κόρη, ο έρωτας έχει αυτήν την μυστική συναισθηματική πολυπλοκότητα που μόνο όταν ερχόμαστε κοντά σε κάποιο άλλο άτομο μπορούμε να νιώσουμε τη σκοτεινότητα άλλα και το φως της ύπαρξης. Ο μύθος μας διδάσκει ότι το κλειδί βρίσκεται στην ισορροπία των δύο κόσμων.
Στο έργο της Αλίκης Μπέιλη, «Οι άθλοι του Ηρακλή», ο Σκορπιός συνδέεται με τη Λερναία Ύδρα και τον όγδοο άθλο. Στον όγδοο άθλο ο δάσκαλος βάζει στον Ηρακλή να σκοτώσει την Ύδρα, το τέρας με τα εννέα κεφάλια. Η συμβουλή του δασκάλου του είναι: «σηκωνόμαστε με το να γονατίζουμε, κατακτούμε με το να παραδινόμαστε, κερδίζουμε με το να παραιτούμαστε».
Ο Ηρακλής λοιπόν πήρε το ρόπαλο του και τα λόγια του δασκάλου του και ξεκίνησε να βρει το τέρας. Η Λερναία Ύδρα ήταν δύσκολο να βρεθεί, όπως και τα καταπιεσμένα συναισθήματα της ύπαρξής μας. Αυτή βρισκόταν σε μία σπηλιά, σκοτεινή και υγρή σαν βάλτος που ήταν μόνο νύχτα.
Τα εννιά κεφαλιά της Ύδρας είναι τα αμαρτήματα και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που πρέπει να κόψουμε για να βγούμε νικητές. Όμως τα κεφάλια της έβγαιναν ξανά και ξανά, όπως ο θυμός βγαίνει κάθε φορά εντονότερος όταν πάμε να τον κόψουμε. Ο Ηρακλής θυμήθηκε τα λόγια του δασκάλου του και έτσι γονάτισε μέσα στις λάσπες και σήκωσε το τέρας στο φως. Η έκθεση του τέρατος στο φως είχε καταστροφική δύναμη στη Λερναία Ύδρα και έτσι ο Ηρακλής άρχισε να κόβει τα κεφάλια της και αυτά δεν ξαναβγήκαν. Όλα εκτός από το δέκατο που ξαναβγήκε. Ο Ηρακλής το αναγνώρισε ως ένα διαμάντι και το έθαψε κάτω από τις πέτρες. Το φως ειναι η αλήθεια, η αναγνώριση, η ζωή.
Γυρνώντας πάλι πίσω στον μύθο της Περσεφόνης και του Πλούτωνα, βλέπουμε ότι η Περσεφόνη ήταν μία από τις πολλές μυθικές φιγούρες οι οποίες μεταμορφώθηκαν μετά το ταξίδι τους στον κάτω κόσμο. Το ίδιο συνέβη και στη σουμεριακή θεότητα Ινάννα, η οποία ήταν η πρωιμότερη μορφή της θεάς Ιστάρ, της θεάς των Ουρανών. Η Ινάννα είχε μία ομαλή ζωή, ήταν ακτινοβόλος, ζωντανή, όμορφη, νέα και χαρούμενη. Είχε όμως και μία κακιά αδερφή την Εreshkigal, η οποία ζούσε στον Κάτω Κόσμο και το όνομα της σημαίνει «η κυρά του μεγάλου υπογείου μέρους». Κατά κάποιο τρόπο η Εreshkigal ήταν η πρώιμη μορφή του Πλούτωνα. Όταν ο άντρας αυτής πεθαίνει, η κηδεία του λαμβάνει χώρα στον Κάτω Κόσμο. Η Ινάννα κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο για να πάει στην κηδεία. Όταν φτάνει εκεί στην πύλη του Κάτω Κόσμου η κακιά αδερφή της τη ρώτα πώς τολμά να εισέρχεται στο βασίλειο της. «Μπορεί να είσαι αδερφή μου αλλά υποκίνησε στην ίδια μοίρα με όλους όσους εισέρχονται στο Βασίλειο μου». Έτσι η Εreshkigal δίνει διαταγή στην αδερφή της να περάσει όλες τις 7 πύλες του Κάτω κόσμου βγάζοντας κάθε φορά που περνάει μία, και από ένα ρούχο της μέχρι να παραμείνει τελείως γυμνή. Κάνοντάς το αυτό την υποχρέωσε επίσης να γονατίσει μπροστά στην αδερφή της.
Η Εreshkigal σκοτώνει την Ινάννα και την κρέμα από ένα γάντζο για να σαπίσει. Η θεά του Παραδείσου κρεμιέται σαν ένα κομμάτι κρέας. Έτσι και οι διελεύσεις του Πλούτωνα μας φέρνουν αντιμέτωπους με τη γύμνια μας, μας ταπεινώνουν και μας μεταφέρουν σε ένα άσχημο μέρος όπου είμαστε μόνοι και εγκαταλελειμμένοι.
Η κακιά αδερφή γεμάτη θλίψη για το χαμό του άντρα της αλλά και οργή περιμένει τη γέννηση του παιδιού της. Δεν είναι ευτυχισμένη ως βασίλισσα του Κάτω Κόσμου. Η ίδια είχε βιαστεί ως παιδί και είχε εξοριστεί στον Κάτω Κόσμο σαν μία τιμωρία. Ήταν θυμωμένη όλη της τη ζωή για αυτή την αδικία. Καθόλου τυχαία η Εreshkigal δεν αντιπροσωπεύει μόνο το θάνατο και τη φθορά αλλά το μίσος και τον πόνο που νιώθουμε και καταπιέζουμε κάτι μέσα μας για χρόνια. Όμως η Εreshkigal είναι έγκυος. Άλλο ένα σύμβολο του θανάτου και της ζωής.
Η Ινάννα πριν ξεκινήσει το ταξίδι της για τον Κάτω Κόσμο είχε ζητήσει από έναν σκλάβο της να την γυρέψει, αν δεν επιστρέψει σε τρεις μέρες. Παρά το νεαρό της ηλικίας της ήταν σοφή και είχε καταλάβει ότι στον Κάτω Κόσμο μπορεί να εγκλωβιστεί ή να μην μπορέσει να γυρίσει. Όταν λοιπόν πέρασαν οι τρεις μέρες και η Ινάννα δεν επέστρεψε, ο σκλάβος της άρχισε να την ψάχνει. Πήγε στον πατέρα της και άρχισαν και οι δύο να αναζητούν την Ινάννα. Ο Θεός Ένκι και παππούς της Ινάννα ήταν ο θεός του νερού και της Σοφίας. Χρησιμοποιώντας τη βρωμιά από τα νύχια του δημιουργεί δύο μικρά πλάσματα, τις Πενθούσες, να κατέβουν στον Κάτω Κόσμο να φέρουν πίσω την Ινάννα. Φυσικά αυτά τα πλάσματα δεν μπορούν να ξεγελάσουν την κακιά Εreshkigal όμως είναι τόσο μικρά που μπορούν να τις ξεγλιστρήσουν χωρίς να τα δει κανείς. Αθόρυβα, οι δύο μικρές Πενθούσες πλησιάζουν την Ερεσκίγκαλ και την Ινάννα. Το καθήκον τους είναι να σώσουν την Inanna, αλλά το προσεγγίζουν με έναν πολύ ασυνήθιστο τρόπο. Παρόλο που βρίσκονται εκεί για να την ανακτήσουν, αγνοούν εντελώς την Inanna και επικεντρώνονται πρώτα στην Ereshkigal. Η Ereshkigal, μέσα στον πόνο του τοκετού, θρηνεί για τη μοίρα της Οι Πενθούσες τη λυπούνται και αντανακλούν στη Ερέσκιγκαλ αυτό που βιώνει. Με τον τρόπο αυτό, κάνουν τα παράπονα και τα βογγητά της να ακούγονται περισσότερο σαν προσευχή ή λιτανεία. Οι Πενθούντες έχουν διδαχθεί από τον Ένκι να επιβεβαιώνουν τη δύναμη της ζωής, ακόμη και αν αυτή αποκαλύπτεται μέσω του πόνου και της δυστυχίας. Ακόμα και στο σκοτάδι και την αρνητικότητα, υπάρχει ακόμα κάτι που πρέπει να τιμηθεί, κάτι που πρέπει να λυτρωθεί.
Η Ereshkigal εκπλήσσεται. Κανείς δεν την έχει τιμήσει ποτέ ξανά με αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους προσπαθώντας να αποφύγουν τον πόνο, το σκοτάδι και όλα όσα αντιπροσωπεύει η Ereshkigal. Αλλά οι Πενθούσες την έχουν αποδεχτεί- της έχουν επιτρέψει ευγενικά το δικαίωμα να γκρινιάζει και να παραπονιέται. Ουσιαστικά σώζουν την Ereshkigal. Η Ereshkigal, ευγνώμων για αυτού του είδους την αναγνώριση, θέλει να ανταμείψει τις Πενθούσες και τους προσφέρει οποιοδήποτε δώρο θα ήθελαν. Εκείνοι ζητούν πίσω την Inanna. Η Ereshkigal συμφωνεί, ραντίζοντας την Inanna με νέα ζωή, και η βασίλισσα των ουρανών αναβιώνει, ελεύθερη να επιστρέψει και πάλι στον επάνω κόσμο.
Η ιστορία τελειώνει με μια ενδιαφέρουσα ανατροπή. Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι αν απελευθερωθείς από τον Κάτω Κόσμο, πρέπει να βρεις κάποιον άλλον να πάρει τη θέση σου. Όταν η Ινάννα επιστρέφει στον επάνω κόσμο, αναζητά τον σύντροφό της Ταμμούζ, ο οποίος δεν τη βοήθησε όταν ήταν εκεί κάτω, και λέει: «Τώρα είναι η σειρά σου, πρέπει να πάρεις τη θέση μου στο βασίλειο της Ερεσκιγκάλ». Αν ένα συστατικό ενός συστήματος αλλάξει, τότε ολόκληρο το σύστημα θα πρέπει να αλλάξει για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά. Αν το ένα άτομο σε μια σχέση βιώσει μια σημαντική ψυχολογική αλλαγή, αν δεν αλλάξει και το άλλο άτομο, η συνεργασία κινδυνεύει να καταρρεύσει εντελώς.
«Όμως ο μύθος μάς διδάσκει πώς να αντιμετωπίζουμε αυτές τις καταστάσεις. Οι Πενθούσες του Ένκι είναι το κλειδί, ο τρόπος αντίδρασης που θα μας βοηθήσει να βγούμε από τον σκοτεινό υπόκοσμο όταν έχουμε κολλήσει. Με τον ίδιο τρόπο που οι Πενθούσες του Ένκι αποδέχονται την Ερεσκίγκαλ, μπορούμε επίσης να μάθουμε να αποδεχόμαστε την κατάθλιψη, το σκοτάδι, το θάνατο και τη φθορά ως μέρος της ζωής, ως μέρος του μεγάλου κύκλου της φύσης. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να μπούμε μέσα στην κατάθλιψη και τον πόνο μας, να τα εξερευνήσουμε, να τα νιώσουμε και να τα περιμένουμε. Χρειαζόμαστε την άδεια να θρηνήσουμε, να πενθήσουμε και να νιώσουμε θυμό - όχι μόνο για ανθρώπους ή πράγματα που έχουμε χάσει, αλλά και για χαμένες φάσεις της ζωής μας και χαμένα ιδανικά. [...] Όταν όλα όσα νομίζαμε ότι ήμασταν αφαιρούνται, ανακαλύπτουμε ένα κομμάτι μας που είναι ακόμα εκεί - εκείνη την πτυχή της ύπαρξής μας που είναι αιώνια και άφθαρτη. Όταν αφαιρείται αυτό που νομίζαμε ότι μας στηρίζει, ανακαλύπτουμε τι πραγματικά μας στηρίζει. Αυτό είναι το δώρο του Πλούτωνα/Ερεσκιγκάλ». (Howard Sasportas, The Gods of Change, Pluto transits).
Ο Howard Sasportas στο βιβλίο The gods of change λέει πως κάθε κατάσταση στη ζωή μας την αντιλαμβανόμαστε μέσω του κεφαλιού, της καρδιάς και της κοιλιάς. Αν για παράδειγμα, κάποιος μας στήσει στο ραντεβού, το κεφάλι θα φιλτράρει το γεγονός με λογική και θα σκεφτείς τι μπορεί να πήγε στραβά και δεν μπόρεσε να έρθει. Η καρδιά θα σε κάνει να ανησυχήσεις μήπως το άτομο έπαθε κάτι. Το στομάχι όμως θα σφίξει και θα νιώσεις όλον τον πόνο της εγκατάλειψης. Θα ξεχυθούν συναισθήματα εκδίκησης και θα σκεφτείς πώς τόλμησε το άτομο να σου φερθεί με αυτό τον τρόπο. Το εγώ θα μπει μπροστά. Οι πλουτώνιες λοιπόν διελεύσεις χτυπάνε στην κοιλιά και ξυπνούν όλα αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα που προαναφέρθηκαν. Όλες οι φορές που νιώσαμε πληγωμένοι, προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι έχουν φτιάξει το βασίλειό τους στο στομάχι μας και οι πλουτώνιες διελεύσεις ενεργοποιούν τα συναισθήματα αυτά.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα άτομα που έχουν δύσκολες όψεις της Σελήνης με τον Πλούτωνα. Εκεί μπορεί να βρούμε προβλήματα με το στομάχι καθώς υπάρχει μία τραυματική σύνδεση της μητέρας με το άτομο και μπορεί να υπάρχουν και διατροφικά προβλήματα.
Στις πλουτωνιες διελεύσεις προσπαθούμε πολλές φορές να είμαστε λογικοί και να αγνοήσουμε τον πόνο στο στομάχι αλλά και τα συναισθήματα που προσπαθούν να ξεπηδήσουν. Έτσι έχουμε τον θυμό που δεν έχει εκφραστεί να βγαίνει επιθετικά προς το σώμα. Καθόλου τυχαία αυτά μπορεί να προκαλέσουν ψυχολογικές αλλά και σωματικές βλάβες, όγκους, στομαχικές διαταραχές, καρδιακά προβλήματα, σεξουαλικά μπλοκαρίσματα, νευρικό κλονισμό και δερματικά προβλήματα.
Όλες οι διελεύσεις του Πλούτωνα φέρνουν στην επιφάνεια οτιδήποτε έχουμε μπλοκάρει στην περιοχή του στομάχου. Όσο περισσότερα πράγματα έχουμε μπλοκάρει τόσο μεγαλύτερός ο θυμός και η ορμή της πλουτώνιας ενέργειας.
Σε μία διέλευση Αφροδίτης με Πλούτωνα μπορεί να δούμε τα εγκλήματα πάθους, τη βία προς τον σύντροφο αλλά και την αχαλίνωτη σεξουαλικότητα. Αυτή συχνά φέρνει και τη νέα ζωή.
Παρομοίως σε διέλευση Άρη με Πλούτωνα μπορεί να δούμε τη βία αλλά και την μάχη για επιβίωση.
Κάθε πλουτώνια διέλευση μας φέρνει αντιμέτωπους με θέματα εξουσίας και μάχη για τον έλεγχο. Το εγώ, όπως είδαμε, παίρνει τα ηνία της ζωής μας, συχνά με καταστροφικές συνέπειες.
Όμως ο Πλούτωνας συνδέεται και με τα κρυμμένα διαμάντια. Όταν το άτομο καταφέρει να βρει την ισορροπία μεταξύ αυτών των συναισθημάτων και να έρθει σε επαφή με τη σκοτεινή πλευρά του, τότε έρχεται και σε επαφή με τη θεϊκή του υπόσταση και την δύναμη της ψυχής του.
Ο Πλούτωνας συνδέεται και με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις. Κατά πολλούς αστρολόγους και πιστεύεται ότι οι διελεύσεις του μας φέρνουν άτομα ή καταστάσεις που είναι καρμικές. Αυτό σημαίνει ότι έρχονται για να μας διδάξουν αυτά που πρέπει να μάθουμε για τον εαυτό μας και να μας φέρουν πιο κοντά στην επίλυση αυτού που πρέπει να επιλυθεί και συνεπώς στην ανακάλυψη αυτού του διαμαντιού που έχουμε κρυμμένο βαθιά μέσα μας, ακόμα και αν είναι λασπωμένο ή κρυμμένο κάτω από πέτρες, όπως το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας.
Η Πανσέληνος της 16ης Απριλίου μας καλεί να σκεφτούμε όλα τα παραπάνω και να μεταμορφώσουμε ή να αφήσουμε τα κατώτατα ένστικτα μας να επαναστατήσουν στο στομάχι μας μέχρι την επόμενη φορά που θα βγουν πάλι στην επιφάνεια πιο καταστροφικά και πιο δυνατά.
Η Πανσέληνος είναι μία ευκαιρία για την προσωπική Μεταμόρφωση του καθενός.
Επηρεάζει τα παρορμητικά ζώδια του 3ου δεκαημέρου κυρίως όσους έχουν πλανήτες σε Κριό,Ζυγό Καρκίνο και Αιγόκερω, ειδικά από την 24η έως και 29η μοίρα.
Της Αναστασίας Διακίδη
Comments